আমাৰ ক্লাছৰ বিস্ময় বালক

• পাৰ্থ সাৰথি দত্ত

নলবাৰীৰ গৰ্ডন স্কুলৰ দশম মান শ্ৰেণীত পঢ়াৰ সময়। শুক্ৰবাৰে ভাৰতীয় টকিজত এখন নতুন চিনেমা লাগিল। বন্ধু নৱজ্যোতি ডেকাই ( ঘৰ বিদ্যাপুৰ, বৰ্তমান আমেৰিকাত থাকে) চিনেমা চাবলৈ লগ ধৰিলে। লেজাৰৰ সময়ত চুটি লৈ চিনেমা চোৱাৰ পৰিকল্পনা চলিল। উপাধ্যক্ষ স্বৰ্গীয় তাৰিণী দত্ত চাৰৰ পৰা অনুমতি লোৱাৰ দায়িত্ব নৱই ল’লে।
-May I come in sir? আগে আগে নৱ আৰু পিছে পিছে মই।
চাৰে কিবা কোৱাৰ আগতে নৱই আৰম্ভ কৰিলে_ আপোনাৰ আজিৰ ক্লাছটো বিৰাট মনোগ্ৰাহী আছিল। সময়বিলাক কেনেকৈ পাৰ হৈ গ’ল গমেই নাপালো। চাৰ আপুনি অধ্যক্ষ হ’ব লাগে। তেতিয়া স্কুলখনৰ বহুত উন্নতি হ’ব।
চাৰৰ মুখত মিচিকিয়া হাঁহি।
~ মোৰ গাটো অলপ বেয়া। লেজাৰতে ঘৰত যাব পাৰিম নেকি?
~ যা যা_ চাৰৰ তাৎক্ষনিক অনুমতি।
~ ইয়াৰ গাটোও অলপ বেয়া_ মোৰ পিনে দেখুৱাই নৱই ক’লে।
~ তয়ো যা।

মিছন সফল হ’ল। মই হ’তবাক হৈ ৰলো। ১৫ বছৰৰ লৰা এটাই কেনেকৈ চাতুৰীৰে এগৰাকী ৫৫ বছৰীয়া শিক্ষকৰ পৰা কাম আদায় কৰি ল’লে তাৰ প্ৰত্যক্ষদৰ্শী হৈ ৰ’লো।

এইখিনিতে তাৰিণী দত্ত চাৰলৈ শ্ৰদ্ধা নিবেদন কৰিছো। চাৰৰ নিচিনা সৎ আৰু জ্ঞানী শিক্ষক এজনৰ পৰা শিক্ষা লাভ কৰাটো আমাৰ কাৰণে ভাগ্যৰ কথা আছিল।